Pijn is een signaal van het lichaam om aan te geven dat er iets mis is, en is dus van vitaal belang voor het behoud van gezond weefsel bij iedereen die een normaal leven leidt. Pijn vanwege het missen van liefde is de laatste tijd erkend als aandoening met symptomen als van een ziekte. Het gevoel verlaten te zijn leidt tot geestelijke en fysieke pijnen, die doen denken aan een depressie; men voelt zich lamlendig en nietswaardig, en heeft last van hoofdpijn, moeheid, slapeloosheid en verlies van eetlust. In het algemeen is het goed om het verdriet te uiten, maar tegelijkertijd het dagritme van werk of andere bezigheden niet los te laten. Dit geeft afleiding en dempt het verdriet.
Ik heb vele keren in mindere of hogere maten mijn hart gebroken. Het is een ander soort pijn dan dat ik nu heb. Die van nu is zowel fysiek als mentaal. Mentaal omdat iets mij in de steek heeft gelaten en fysiek omdat mijn lichaam kapot is. Ik heb nauwelijks geslapen. Gelukkig ben ik in goede handen.
Maar liefdesverdriet is altijd mentaal en manifesteert zich fysiek. Het is iets waarvan je denkt dat het nooit meer goed komt. Alsof je even in het donker zit tot de wolken weer een opening creëren. Dat duurt even, soms best lang.
Ik heb vast ook vele harten gebroken. Meisjes die ik wel zag, maar teleurstelde. Sommige zijn er nog, maar die zal ik niet benoemen. Ze zijn en waren prachtig, maar het was niets geworden. Dat wist ik, maar zij niet. Dat lag niet aan hun, maar aan mij.
“Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij.” Dat is een bekend zinnetje. Of je nu wilt reizen en iemand niet mee wil. Of je nu binding angst hebt en denk dat je gaat falen. Je nu denkt dat je met 30 sterft en niemand wilt vasthouden. Of je nu iemand anders leuker vind of ook leuk vindt. Het maakt niet uit. Als iemand het in zijn hoofd heeft zitten krijg je het er niet meer uit. Dan moet je wachten.
Tijd heelt alle wonden, maar ik heb daar geen geduld voor. Dat heb ik nooit gehad. Ik hou niet van veranderingen. Ik vind ze doodvervelend. Veranderingen vanwege iets waar je niets meer aan kan doen is zo lastig. Dingen die niet in jou handen liggen. Ik wil alles altijd goedmaken. Soms kan dat pas heel veel later.
De eerste keer dat ik mijn hart brak was bij het meisje in Alkmaar. Echt dat je tot op de bodem gaat. Ik had haar gebeld dagen erna. Om te praten, iets te zeggen. Ze wilde het niet. Ze wilde niet aan de telefoon komen. Het is zo oneerlijk als iemand je buitensluit. Ik snap wel waarom. Het is zelfbescherming. Maar dat snapte ik toen niet.
In Polen is het warm als we onderweg zijn naar Praag. Ik heb in een klein moment het geduld van Kjeld behoorlijk op de proef gesteld. Eerst was ik onze paspoorten kwijt en toen de pen van die “Akela” die kwam controleren aan de grens en wilde dat we een formulier invulde. Het was een erfstuk zei ze, die “Big” pen. Ik ben zo’n klungel.
Je kunt ook je hart breken als je iemand verliest. Dan zijn erfstukken en herinneringen belangrijk. Ik hoop dat dat nog heel lang duurt bij iedereen die ik liefheb. Ik wil geen erfstukken. Ik wil dat alles blijft zo als het is of was. Het is een tik.
Ik heb nog veel tijd nodig en geduld, maar het is mijn plan – die klok terug te draaien. Iets anders vertik ik.
Tik.