Scheren is één van de gebruikelijkste en handigste manieren van het verwijderen van haar bij mannen en vrouwen. Er zijn veel verschillende gebieden die geschoren kunnen worden, veel verschillende gereedschappen en veel verschillende manieren. Een ding moet je altijd onthouden.
Doe voorzichtig.
“Ik wil een knuffel.”, zei Abel vanmorgen. “U vraagt wij leveren.”, zeg ik. “Je moet je scheren”, zegt hij. Zijn wang is helemaal rood. Hij heeft gelijk. Ik moet mij scheren, maar ik heb er een hekel aan.
Mijn baardhaar wordt grijzer. Het is tijd voor andere kleuren blijkbaar. Als ik mij scheer zie ik er meteen een stuk jonger uit – het is een illusie. Ik heb geen baard, zover komt het nooit. Ik ben alleen vaak ongeschoren.
We waren in het dorpje van Kjeld zijn vriendinnetje Beata goed ontvangen. Op het dorpsplein had ik de ongeschoren man in het stalletje verbaasd achtergelaten toen ik alle bloemen in zijn emmer had gekocht. Het waren er zeker twaalf. Het was voor haar moeder.
Twee wildvreemde jonge mannen werden zonder concessies in huis opgenomen. In de huiskamer was de tafel gedekt. We dronken Wodka met haar broer en we lagen veel te laat in een gezamenlijk bed. Kjeld en ik. Ik verloor de strijd om de dekens die nacht. Stapte er maar vroeg uit in de ochtend. De moeder van Beata was beneden in de keuken bezig. Ik begon haar te helpen met het ontbijt.
Ze was zo hopeloos gefrustreerd dat we elkaar op geen enkele manier verbaal konden begrijpen. Ze gaf mij een mes en deed voor hoe ik de bananen moest snijden. Onderwijl zong ik een liedje – iets Nederlands om nog even de nadruk te leggen op onze onmogelijke relatie. Het was geen punt, na een uur stond er een prachtige bananencake klaar. Daar tussen een eindeloze tafel met eten. Eten zul je. We kwamen niets te kort in dit land waar met minder zo veel meer gemaakt kon worden. Beata kwam beneden bij mij en haar moeder – het leek alsof wij elkaar al jaren kende.
Nadat ze de stortvloed aan ongezegde dingen had vertaald kon ze eindelijk aan haar eigen ontbijt beginnen. “Je moet je scheren.” vertaalde Beata voor haar moeder toen we aan tafel zaten. Ze had gelijk, het zag er niet uit. Dat jonge gezicht met die doelloze dons. Alsof iemand een pot lijm had gepakt en lukraak was gaan plakken met plukken haar. Het leek of hij ineens gestopt was – terwijl er nog zo veel te plakken viel. “Maar als ik dat moet wat moet Kjeld dan wel niet?”, zei ik. Kjeld, keek mij aan, hij was nog niet echt wakker. Kjeld met die blauwe ogen onder die lange blonde lokken – vaker verwilderder en net zo ongeschoren als ik.
Na een paar dagen zijn we op pad gegaan. Eindigde na verschillende steden in een dorpje in de bergen – Zakopane. Met mannen in Lederhosen en oudere vrouwen die zich schoren.
Ik had het gezien en gevoeld. Ik legde mijn scheerspullen die ochtend in de badkamer uit op een randje voor de spiegel in een huisje bij een dame waar wij een kamer huurde. Haar professionele materiaal stond in schril contrast met mijn kwast en wegwerp mesjes – dat ik maar niet wegwierp.
Met een fles wodka op tafel bleef ze Beata vragen om voeding voor haar nieuwsgierigheid die avond ervoor. Ze dronk ons allemaal onder tafel. Aan het eind van de avond gaf ik haar een zoen op haar wang toen we naar bed gingen. Als bij mijn moeder – een moeder. Ze bloosde. Ik vermoed dat het wel even geleden was dat ze een kus had gehad van een jongeman – het was ook even geleden dat ze zich had geschoren.
Marinda hoeft nog niets, die hoeft zich niet te scheren. Alles aan haar is nog tienerhuid, nieuw en zacht. Geen been geen oksel. Ik mis haar zo. Zo enorm als je iemand kan missen. Ik had haar gebeld. Een onmogelijke taak – voor mij dan. Een eindeloze reeks nummers voordat er iets aan de andere kant werd ingelicht, oplichtte – rinkelde, wakker werd en ik kon aanspreken. Te ongeduldig – dat was ik.
Marinda was er ook niet.