Energie is de capaciteit van een systeem om warmte, licht of beweging te produceren. Het is een natuurkundige grootheid die wordt gedefinieerd door de hamiltoniaan. De SI-eenheid van energie is joule. Energie wordt ook aangeduid als de mogelijkheid om arbeid te verrichten, of ruimer: de mogelijkheid om een verandering te bewerkstelligen. Energie kan ook gezien worden als essentiële natuurlijke hulpbron, aangezien ze geconsumeerd, geproduceerd en gebruikt wordt door levende wezens. Het is iets dat op kan raken.
Er is absoluut sprake van levende wezens. Wie ik ben is zo levendig als het maar kan bij Marinda, maar er is ook een ander kant. Mijn energie lijkt weg te vloeien of achter te blijven elke keer als ik in de bus stap en de deuren sluiten. Als ik mij omdraai en ik haar zie zwaaien. Als ik zie dat ze uit haar zak een sigaretje pakt en die opsteekt. Dan zit ik daar en overweeg ik bij elke bushalte uit te stappen en terug te rennen.
Ik heb zo vaak afscheid genomen van Marinda. Ik weet nu nog hoe dat voelde. Het voelde leeg. Ik dacht dat ik het allemaal kende. Die intensiteit, opgelost door een eindeloze energie, bij Hèlen bij Bo, Marieke, Maureen of Lieke. Maar ik had dit niet zonder Marinda het raakte op. En dan kwam er iets anders – een gevoel dat ik niets was zonder haar. Dat mijn hele wezen wilde achter blijven bij haar.
Ik heb dat ook soms bij Simone. Dat ik wil weten waar ze is. Wat ze aan het doen is als ze er niet is. Dat heb ik al vanaf de aller eerste dag dat ik haar ken. En nu nog. Terwijl we samen wonen – er momenten zijn dat ze altijd bij mij is – momenten die er toe doen. En toch, ik moet inmiddels in dit huis een nummertje trekken voor dat soort vragen. Waar was je? Hoe was het? Wie was er? Hoe is het?
Ik heb wel eens bedacht dat ik een hele dag onder haar bureau zou willen zitten als ze les gaf. Dat ik alles kon horen wat ze zei. Dat dan niemand mij hoefde te bellen voor onzinnige dingen. Ik vind het vreselijk als eerste het bed uit te stappen. Ze heeft zo’n jaloers makende manier van slapen. Dat ik dan wil zeggen – schreeuwen: “Waar ben je lieverd? Waarom word je niet wakker als ik weg ga?” Simone is ook leeg aan het einde van de dag. Als alle nummertjes op zijn. Ze mag als geen ander slapen in dit huis. Dat mag zij.
Marinda schijnt het niet te merken. Dat ze iets vast houdt van mij. Dat ik iets achterlaat. Ze steekt gewoon een sigaretje op.
“Zie ik je volgende week?”, zegt ze.
“Is goed”, zeg ik.
“Ik wil niet weg.”, zeg ik.
“Je komt toch weer terug?”, zeg ze.
“Ja”, zeg ik.
Er zit een briefje in mijn jaszak. Een briefje met hele lieve teksten. Over dat ze me mist en een tekeningetje van iemand die aan een ballon weg vliegt. Marinda is zo lief. Het helpt tegen de misselijkheid van de bus.