Weet je wanneer het was? Dat je haar belde? Met het hart in je keel? Nu is dat wel anders. Te makkelijk. Te snel, maar je kunt nu wel weer een eeuwigheid doen over 3 woorden. Edit, verzend, cancel, delete, swipe right, swipe left. Ik zou wel eens al mijn berichten willen zien met de bijbehorende eerdere wijzigingen. Die zouden ze gewoon mee moeten sturen met het bericht. Of zonder autocorrect, hoewel autocorrect is ook best grappig. Af en toe. Ik heb Simone zo veel geschreven, brieven, briefjes, e-mails, sms, appjes, gedichten.
Ik heb ook een gedichtje geschreven voor Bella:
Er is een veld groen met gras,
Waar ik mocht staan, ik heel even was.
En daar in het midden van het veld.
Stond ook een madeliefje als grote held.
Ze was wel klein, maar ze brak het groen.
Zo als madeliefjes dat kunnen doen.
Onopvallend zo, hoe het soms mag.
Niet opvallend tot je het echt zag.
Totdat het groene niet meer telt.
Maar wel het witte madeliefje in het veld.
Tot ze je verteld.
Het is het kleine dat telt.
Niet het grote groene veld.
Is het te veel? Ik weet het niet. Dit kan 2 kanten op. Vooral bij een meisje dat beter kan drinken dan ik.
Ik ben druk aan het schrijven, maar er komt niets naar boven. Niets over Bella.
Er was wel een vriend van Saskia. Die kwam uit de kast op haar feestje. Daar weet ik nu meer over te vertellen dan hij vorig jaar nog wilde toegeven. “Ik moet iets vertellen.”, zei hij en toen kwam het. En iedereen zei: “Maar dat wisten we toch al.”, zo schattig. Liefde is verwarrend, het kan blijkbaar nog 10 keer verwarrender. Maar van Bella weet ik nog steeds niks.
En het broertje van Saskia met zijn vrienden. Zo’n heel groepje: de Space Marines. Waarvan een zo’n jongen die je nu volgens mij nog kunt uittekenen met een leger outfit.
Ik moest ook in het leger. Die jongen heeft waarschijnlijk nooit in het leger gezeten. Zo’n pakje zou je daarna nooit meer vrijwillig aantrekken hoor. Het enige dat ik daar heb geleerd is dat je niet altijd alles kan hebben dat je wil. En dat de muren om een kazerne er zijn om mensen binnen te houden. Niet om mensen buiten te houden. Laat de broer van Bella het maar niet horen die is beroeps.
Toen nog niet, toen wist ik helemaal niets.
Het enige dat ik kan doen is Saskia bellen. Het was maar Saskia toch? Het was alleen maar het meisje dat ik bewonderde in de V&D. Waar ik hele pagina’s mee had gevuld. In mijn schrift. Valt wel mee toch?
Dat overleef ik wel. Die geeft zo het adres van Bella….