1977 staat in de boeken als het jaar dat punk doorbrak in Nederland. Het jaar dat de popcultuur door de Sex Pistols kantelde, en dat er voor goed werd afgerekend met de suffe, saaie rockalbums enerzijds en de infantiele pophitjes anderzijds.
Dat is mooi, maar mijn schriftje is het inmiddels al bijna 1992. Jasjes met ‘No future’ slaan hele planken mis wat mij betreft. Waar moeten kinderen geboren in mijn tijd nog tegen aan te schoppen? Met spijkers, uitgesproken kapsels en alles. Hoezo? Waarom? Punk was muziek vond ik. Meer was er toch niet? Dat was meer dan genoeg. Zeker bij punk. Nog steeds.
Ik zit met Lieke in nachtbus terug naar huis. Lieke heeft een bondje aan haar jas. Ik weet niet of het echt is. Dat hoop ik niet. Laat Marieke het niet merken of Maureen. Ze zullen gaan schoppen. Ik lig tegen haar aan. Nog steeds strak in pak. Er stapt in de buurt van Sloterdijk een jongen de bus in. Op zijn jas staat ‘No future’. Hij gaat voor ons zitten. Hij heeft een lange blonde kuif en iets door zijn neus zitten.
Wij zien er uit als ballen, kakkers en alles wat ik herken maar geen oordeel over heb. Ik niet, maar onze blonde kuif wel. Schoppen wil hij. “Zo, hebben jullie de limousine gemist?”, zegt hij. Lieke kijkt naar buiten, maar ik voel een spanning ontstaan in haar houding. Geen angst, meer afkeer. Ik moet lachen. “Ja, jij ook?” De jongen begint zich af te zetten. “Mijn budget staat dat niet toe.”, zegt hij. “Dat van mij ook niet hoor.”, zeg ik. “Nee, vast dat van je vader”, voegt hij toe.
Ik herken hem, ik weet ineens wie hij is. Ik ken hem uit Zero. “Ik wist niet dat jij zo’n linkse rasist was Mark dat valt me tegen van je.”, zeg ik “Jij bent toch broertje van Joyce?”, eindig ik. Hij schuift op. Ongemakkelijk. Deze snotneus zal ik even een lesje leren. Schoppen zal ik. “Wat bedoel je eigelijk met ‘No future’ bedoel je het vanwege deze onmogelijke houding of vind je gewoon de Sex Pistols leuk? En wat vind je vader daar van jongen met z’n gloednieuwe BMW. Die rijdt mijn vader niet hoor!”, eindig ik.
Mark is afgedroogd en opgeruimd. Lieke trekt mij naar zich toe. Heerlijk. Als Mark uitstapt bij het Houtplein zeg ik. “Doe de groeten aan je zus en slaap lekker kerel. Niet te hard schoppen hè.” Hij kijkt me niet aan. “Wie is Joyce dan?”, vraagt Lieke. “Joyce is een emootje uit Zero een dansplek in Haarlem en een chronische leugenaar.”, zeg ik. Lieke kijkt mij vragend aan maar ik ga er niet op in. Misschien later nog. Deze avond niet.
In de Kersentuin was een ander probleem. Bij de vraag wat ik van het menu wilde was mijn antwoord: “Alles” Natuurlijk was dat niet de bedoeling. In overleg met Joop en voorstellen van Lieke is er iets uitgekomen dat ik meteen had moeten noteren. Dat heb ik niet gedaan. Ik weet het niet meer. Maar met woorden was het toch niet te omschrijven. Wat ik wel weet is dat ik zo lekker nog niet eerder had gegeten. Wat ik ook weet is dat ik echt zo’n lol heb gehad met Lieke. We zijn blijven hangen tot de afwassers aan de bar een drankje kregen. Joop heeft ons de deur uit geschopt. “Ga nou, anders zijn de oesters uitgewerkt.”, zei hij.
We wagelde naar de bus. Lieke had een ladder in haar panty. Na de nachtbus zit Lieke bij mijn achterop. Ze hangt tegen mij aan. Wat onvergetelijk ben jij nu al Lieke. Je hebt geen idee. Lekkere Lieke We hebben gelukkig nog tot zondag. Gelukkig. Tijd genoeg om er iets van te zeggen. Nog iets te doen. Iets voor haar te bedenken.
Thuis valt mijn alter ego van mij af bij elk kledingstuk, ik schop de geleende schoenen uit terwijl Lieke mij beetje bij beetje uitkleedt en ik haar. Verlust was ik niet verliefd. Dat was het, onvergetelijke lust.
Laat mij alles onthouden van deze avond. Voordat de leeuwen het in stukken scheuren, het papier verdelen en schoppen naar de zolder van het verleden. Daar waar ik het wel kan lezen maar niet meer voel en enkel in flarden. Tot aan het andere dat ik nu nog niet kan zien. Tot dat wat misschien wel niet kon zijn zonder deze avond. Laat mij haar ontdekken, ondervinden, het uitvinden en bedenken, ter plekke, terwijl we vrijen. Zoet en zilt. Nu en zonder plannen en zonder toekomst. En het opschrijven en nooit, nooit meer vergeten.
-Sex Pistols-
Don’t be told what you want
Don’t be told what you need.
There’s no future
There’s no future
There’s no future for you.
“With me.”, voeg ik toe.
Schijf ik.