Bij De Kersentuin gaat Joop als duo met cuisinier Jon Sistermans helemaal los op het culinaire vlak. In Nederland zijn veel duo’s in het restaurantbedrijf succesvol, maar Braakhekke & Sistermans spannen de kroon. Frankrijk is een nieuwe kookrichting ingeslagen, waarvan niemand in Nederland nog gehoord heeft: de nouvelle cuisine. Aangemoedigd door Braakhekke maakt Sistermans daar een eigen versie van. Ingewikkelde gerechten van peperdure ingrediënten, er lijkt geen plafond aan te zitten, geen grenzen aan wat mogelijk is.
Ik legt het krantenartikel weg. Het lag op de bar en ik had het meegenomen. Het zit in mijn schrift. Het was een kopietje.
Er staat een man bij de tafel. Hij gaat door zijn knieën naast Lieke. “Jeetje mina Lieke wat ben jij opgedroogd.”, zegt hij. “Ik heb meer verstand van kerels maar wat ben jij een mooie dame geworden.” Lieke lacht, ze lijkt hem te kennen al is het is al weer een paar jaar terug. “Hé Joop.”, zegt ze. Ze kijkt mij aan en stelt mij voor “Dit is Jeffrey. Hij is hier voor het eerst.”
Het is een man die tegen de 50 loopt als ik het zo goed inschat. Hij komt mij bekend voor maar ik weet niet waarvan. Hij heeft een ondeugend blik in zijn ogen. “Zo jongeman, hier? Met Lieke? Dat gaat wat beloven.” Het is een beetje ongemakkelijk. Het wordt nog ongemakkelijker. “Hou je hem heel Lieke, ik zou het wel weten…” zegt hij. Hij staat weer op. “Hebben jullie al een keuze kunnen maken? Ik neem geen bestellingen op hoor maar misschien kan ik jullie helpen?” Joop slaat zijn arm om mij heen en zegt: “Waar hou je van lieverd? Of is er iets waar je zeker niet van houdt?”
Ik gruwelde van komkommer. Ik ben ooit een keer erg ziek geweest na het eten van een salade als klein kind. Inmiddel heb ik ze tegen beter weten in weer geleerd te eten. Vooral toen ik Simone leerde kennen en mijn kleine nichtje. Simone woonde met haar zus en haar nichtje in dit huis waar ik nu met mijn complete gezin woon. Daar moest ik aanschouwen wat een kind allemaal kon doen met een stukje komkommer als we soms samen aten. Walgelijk. Vinger er door heen, met een open mond eten, met je tong een gaatje maken etc. Brrrr. Ik heb het weer leren eten of accepteren. Mijn kinderen eten 1 komkommer per dag.
Het was toen het enige dat ik kon opnoemen.
“Ik ben niet zo gek op komkommer”, zeg ik met de absolute kennis dat ik wellicht het verkeerde antwoord geef. Joop kijkt verbaasd “Dat is het? Dat is alles? Als dat het is ben je een man naar mijn hart.” roept hij. “Weet je wat, ik regel als eerst even een paar oesters voor jullie. Dat is altijd goed voor wat de rest van de avond nog gaat brengen.” Lieke kijk mij aan en moet lachen, als hij wegloopt komt er weer een ‘Lieke weetje’:
Oesters, het is een bekend afrodisiacum, en terecht: Oesters bevatten heel veel zink, een vitaal onderdeel voor de productie van testosteron. Daarnaast zorgen oesters er ook voor dat bepaalde sekshormonen worden opgewekt.
Ik weet even niet waar ik kijken moet. Dus duik ik het menu maar in en lees:
- Gerookte paling, met een teriyaki-lak en gelei van sauternes.
- Gebakken ei met 3 structuren van krab waaronder een soft shell.
- De tosti met foie gras, biet en hazelnoot.
- Lamsstoof op boerenbruin crostini met gepofte knoflook en citroen.
Het gaat maar door, maar Lieke trekt de menukaart weg. “Let op”, zegt ze. Er komt een dame langs met gesloten oesters in een emmer. Ze zet een schaal neer met ijs. Beschermd met een soort stalen handschoen maakt ze een voor een de oester open met een mes. Het is een prachtig gezicht als ze een voor een op een bed van ijs voor onze neus worden neergelegd. Lieke gaf mij instructies. Ik ben onhandig. De silte smaak overdonderd mij en de rest van de avond ben ik in afwachting van mijn aankomende labido.
De eerste keer dat ik oesters at was met Lieke. Dit is een dingetje. Binnenpretje.
Zilt en zoet. Ik begrijp goed dat het wederom lijkt alsof ik een dame op een voetstuk heb gezet. Dit is indrukwekkend, dat valt niet te ontkennen. Aan mijn teksten te lezen zoek ik echter naar de zoete liefde tussen Lieke en mij, het is lastig.
Hoe zeer ik onder de indruk was van haar attente en ongelooflijke strak georganiseerde avond en ik haar liefhad voor wie ze was. Was het er niet en ik denk ook niet bij haar. Ik vond het heerlijk bij haar. Ik vond het geweldig bij haar te zijn, maar ik wist dat ook dit een einde zou hebben. En dat einde was in zicht.
Want het huis waar ik in woonde was niet van mij. Het pak dat ik aan had paste ik toevallig en mijn strak gekamde haren zaten leuk maar wilde ik het liefst door elkaar gooien.
Misschien was het dit besef dat mij deed besluiten deze avond nooit te vergeten en al mijn zintuigen daar op in te stellen. Goed en lekker eten hing bij mij vanaf toen en nu nog steeds samen met goede en eerlijke gezelschap. En Lieke was dat.
Inclusief leuke weetjes. Wij hebben inmiddels een tweede fles wijn besteld.
De meest gedronken drank in Frankrijk is niet wijn, maar mineraalwater. Namelijk 103 liter per jaar per persoon.
“wist je dat?”, zeg Lieke. We zijn nog niet bij het toetje.
“Nee, Lieke dat wist ik niet.”