Mijn maan is nog steeds zo mooi. Ik mag af en toe naar haar kijken. Ze is iets minder helder vandaag. Ik weet niet echt waarom. Ik mag het ook niet meer vragen. Daar ben ik niet meer voor. Ze kan het best hebben. Een beetje minder fel. Er is vast wel iemand die het weet. Vast wel.
Het moet korter, korter moet het!
Aan de andere kant van de telefoon klinkt mijn stagebegeleider. Ik buk een beetje om benauwt te klinken. Ziek of zo. Op hetzelfde moment hoor ik Lieke achter mij verschijnen. Ze grist de telefoon uit mijn handen, duwt mij zachtjes naar achteren en fluistert: “Sssst, laat mij maar even.” Ze wacht tot de persoon aan de andere kant zich nogmaals voorstelt. Wat er vervolgens gebeurt kan ik me nog zo goed herinneren:
“Goedemiddag, u spreekt met Lieke Voortman afdeling: Gastroscopie…… Ja, hallo. Ik moet u helaas melden dat we de heer Snijder even hier houden voor de na controle. Bent u inmiddels al op de hoogte gebracht door de spoed afdeling?”
Ik sta erbij en kijk ernaar. Sprakeloos.
“Wat zegt u. Oooh dat wist ik niet. Heeft u het nummer van zijn ouders dan? Dan bel ik die even? Hij heeft alleen dit nummer doorgegeven.”
Ze schijft een nummer op. Het is het nummer van mijn ouders. Ze zit helemaal in haar rol.
“Ja, dank u wel hoor, ik zal het doorgeven…. Nee, voorlopig niet. Hij zal u wel bellen denk ik…… Nee, ik bel zijn ouders wel.”
Lieke heeft opgehangen. Ik sta met mijn bek vol tanden.
Ik duw er nog wel wat uit: “Lieke wat is een gastroscopie?” Lieke kijkt mij vragend aan het is ook zo’n rare vraag: “Gastroscopie is de onderzoeksmethode bij een maagonderzoek. Met een camera en een slangetje?”
Wat een ramp.
Ik lag nog zo heerlijk naast haar in bed dat ik de wekker met het verkeerde knopje heb uitgezet. Ik werd in paniek wakker. Ik vloog het bed uit en belde mijn stage plek. Nu denken ze dat ik dood ga of echt iets vreselijks onderga. Ik sterf in de armen van Lieke. Wat kan zij goed liegen zeg.
Maar we kunnen wel terug naar bed. Het beeld van een naakte Lieke aan de telefoon met mijn stagebegeleider is onuitwisbaar lekker.
We zijn naar de film geweest Marieke en ik: Night on Earth (1991) van Jim Jarmusch. We zijn de Toneelschuur uit gewandeld en ik heb gezwaaid naar het groepje aan het tafeltje. Het was lastig. Maar net als dat ik de schuur heb vermeden met Lieke afgelopen zaterdag, doe ik dit ook nu met Marieke.
We wandelen langs het Grote Markt naar de bus. Terwijl we onder een lantaarnpaal lopen gaat er een lichtje uit. “Dat kan er ook nog wel bij.”, mompelt Marieke.
Ik ga er niet op in. Marieke is beetje depri. Maar dat is soms een beetje Marieke eigen. Ik mag er niet naar vragen. Misschien begint ze wel over Wynand, of “Hij die niet genoemd mag worden.”, zoals zij zelf wel zegt. Duh. Hij zat iets voor mijn einde met Marieke en had dat gearrangeerd. Dat en nog 10 andere dingen. Ik wens hem buiten alles een gastroscopie toe.
Wynand is een echte man. Hij heeft een vriendin en ook nog Marieke, maar echte mannen zijn een uitstervend ras. Let maar op.
Marieke is een kind van moeder aarde. Dat weet hij niet eens. Als de echte mannen deze wereld hebben gebracht naar de rand van de afgrond zal zij samen met heel veel vrouwen een nieuwe samenleving opbouwen. En ik mag blijven op Thule met haar. Op Thule zijn de vrouwen aan de macht. Thea Beckman heeft het allemaal voorspeld – geschreven in: “De kinderen van moeder aarde.” Het is een bijbel voor Marieke. Er staat alles in dat ze graag zou willen weerleggen in deze wereld. Wist je niet hè – echte man?
En het is mijn avond met Marieke. Marieke is de eerlijkheid zelf.
One night on earth:
In Rome jaagt een uitgelaten chauffeur (Roberto Benigni) door de kromme straatjes en begint vol overgave te biechten bij een priester. Hij vertelt achtereenvolgens en in detail hoe hij seks had met een pompoen, een schaap en zijn broers vrouw. Wat hij niet merkt is dat de priester onwel wordt en achter in de auto sterft.
Marieke en ik hebben gelachen. Zo hard gelachen. Ze knapt op van een Chocomel. We zijn toch nog wat gaan drinken.
Dat helpt altijd. Ik weet dat Wynand, de groeten.