Ik weet niet meer hoe het is de dagen in te vullen zonder dingen die moeten. Het staat geschreven maar ik herken het niet meer. Geen plannen. Geen doel. Geen enkele rede om op te staan.
Soms gebeurt het spontaan. Dan hoef je niks. Dan gaat de wekker en denk je: “Meh”. Onnatuurlijk voelt het intussen. Je mist stramien en het is vaak van korte duur. Zonder stramien en leidinggevende gaat het in de huiskamer beneden toch ook al snel mis.
En dan heb je van die momenten dat je het probeert te forceren. Geen goed idee. Ik was vorig jaar met mijn grote vriend Kjeld naar een coverband van Bowie in Amsterdam. Het werd later en later. Ik had zorgvuldig van te voren mijn plan rondom het openbaar vervoer uitgewerkt, maar het hele plan ging zo overboord. Dansen wilde ik. Zonder plannen zonder doel. Ik stuurde Simone en sms: “Trein gemist, ik blijf bij Kjeld slapen.”
Mijn stramien voor de volgende dag werd in een paar zinnen duidelijk gemaakt door een dame die wel al in bed lag, maar altijd pas echt in slaap lijkt te vallen als ik binnen rol. Haar sms terug luide:
“Goed plan. Zet je een wekker? Teun moet morgen naar Utrecht voor een volleybalwedstrijd. Abel moet om 10 uur zwemmen en ouders verschijnen om een uur of 4 voor pannenkoeken! Welstruste schat!”
Simone is mijn lopende agenda. Mijn spullen leg ik meestal op plekken waar ze niet horen zodat ze worden opgeruimd – dan kan ik vragen waar het ligt. Aan de kant van Simone staat de wekker. En de kalender wordt keurig bijgehouden. Wij sturen al jaren iedereen verjaardagskaartjes. Ik heb meestal geen benul en wij gaan altijd te laat de deur uit, maar dan heeft wel iedereen geplast. Dat dus.
Niet lang erna had ik Kjeld afkeurend ongelijk gegeven op de geweldige opbouwende opmerking: “Fuck het stramien, laten we gaan drinken.” Het was een goed plan. Kjeld is grafisch vormgever. Laat duidelijk zijn dat we elke uitnodiging stramienen los te laten bij hem met man en macht moet omarmen. Helaas.
Helaas want ik nam de taxi. Een dure rit bij een iets te gladde taxichauffeur. Met het hele pakket. Te hard rijden. Te vaak door rood. Een paar dennenboompjes aan de spiegel en kots misselijk.
Simone reageerde verbaasd maar opgelucht toen ik binnen kwam en viel toen in slaap. Ze liet aan mij een keuze. Het Stramien voor de volgende dag bleef intact.
Lieke stond op het antwoordapparaat. Ze had het nummer inmiddels zorgvuldig bij haar gestoken. Het was nog even een dingetje het nummer van Marielle te achterhalen. Maar in het kantoor van de vader van Lieke stond en hele rij gloed nieuwe telefoonboeken. Ook de nog erg nieuwe bewoner aan het Spaarne stond er in.
Ons jonge huishouden in het huis van Marielle had blijkbaar broodnodig een stramien nodig. Daar zorgde Lieke wel voor. “Zullen we gaan koken ik heb boodschappen gedaan?” klonk het over de speaker. Na Maureen herkende ik het vlucht gedrag van een dame die ongewenst alleen was. Waar Maureen echter nog kon putten uit een natuurlijk vrijheid – was Lieke dwangmatiger en meer stramien gericht.
Dat merkte je vooral met koken. Ik lees nooit een recept correct. Ik ben niet goed in instructies lezen. Maar Lieke wel. Alles werd tot op de milliliter keurig afgemeten en andere ingrediënten werden in strakke lijnen in de schaal gelegd.
Marielle had een prachtig keuken met alles erop en er aan. Ik had alleen het vermoeden dat maar weinig materiaal ooit gebruikt was. Ze had een afwasmachine. Cool. Ik hou van afwasmachines. Als er iets nutteloos is dan is het wel afwassen. “Mijn vriendin heet Zanussi”, zei de vrijgezel. Lieke had een schort om met Madeliefjes. Guitig hoor, maar zo lief was ze ook niet. Niet iets voor iemand die een kerel zo onderuit kon halen. Lieke had een vlecht in. Ik hou van vlechten. Hockey dames kunnen van alles met hun haar. Als het maar praktisch is.
Het was tijd voor een gesprek. Ik had nog wat gaten in het verhaal zitten. “Waarom had hij zo lang voor je deur gestaan dan?”, vroeg ik. Lieke veranderde vrijwel onmiddellijk naar vecht houding. “Gijsbrecht, is een lul.”, zei ze.
Gijsbrecht – ik had zijn naam nog niet eerder gehoord. Gijs en Brecht dat klinkt als vlees nog vis. Soort van – we weten niet of we een meisje of jongen hebben – dus we doen maar allebei.
Gijsbrecht had zich misdragen tijden een borrel op de hockeyclub. Zo erg dat iedereen het wist, maar Lieke iets te laat. Lieke was zo boos dat ze voor zijn neus had besloten hetzelfde te doen. Gijsbrecht moet zich hebben opgevreten toen Lieke besloot de aanvoerder van het team op zijn bek te pakken. Dit zijn niet mijn woorden: “Ik pakte hem voor zijn snufferd op zijn bek!” zei ze. Gijsbrecht kon niet anders doen dan alleen met zijn aanvoerder in de clinch gaan. Die eigenlijk geen enkel benul had wat hem overkwam. “Ik heb ze toen maar even alleen gelaten en ben naar huis gereden. Ik wist ook niet dat hij stom dronken later bij mijn deur zou staan.”
Lieke zat een ui te snijden. De manier waarop ze het mes vasthield en de agressie waarmee ze sneed, deed mij vermoeden dat ik een ander onderwerp moest aansnijden. Ik had de eerste hulp spullen bij Marielle nog niet ontdekt en het waren loei scherpe messen. In een moment van totale verstandsverbijstering deed ik er nog een schepje boven op. “Ik ga morgen met Marieke naar de film.”, zei ik. Het mes in haar handen kwam iets te veel mijn kant op toen ze vroeg: “Wie is Marieke?” Het was maar een kort moment. Ik moet iets losgelaten hebben. Een blik of een rilling of zo. Ze zag het. “Sorry joh, dat gaat me vast niks aan. Ik hak je niet in mootjes. Wel deze ui.”, zei ze.
“Marieke was mijn vriendinnetje na Bo.”, zei ik. “Dat is niks geworden. Of eigenlijk, het is oké nu. Geen ‘hoer’ op de deur of zo.” Lieke moest lachen terwijl ze de andere ui in stukken hakte. “Iemand anders kwam daar tussen. Denk ik. En nog 10 ander dingen.” voegde ik toe.
“Mooi”, zei Lieke. “Dan hebben we dat ook besproken. Doe jij de oven aan?” Ik kreeg geen kans ergens om te rouwen. Het werd ‘Lasagne a la Lieke’. We waren al veel te lang in de keuken bezig.
Lieke ging de tafel dekken toen ik de muziek kast van Marielle nog even bekeek. Bruce viel op tussen alle frans-talige muziek. Ik heb niet zo veel met Bruce Springsteen maar vond iets dat ik wel aardig vond. Bruce Springsteen’s album: “The Wild, The Innocent And The E Street Shuffle”(1973)”.
Kitty’s Back
Kitty’s back in town, here she comes now
Kitty’s back in town
Cat knows Kitty’s been untrue and that she left him for a city dude
Well, she’s so soft, she’s so blue
When he looks into her eyes, he just sits back and sighs
Ooh, what can I do, ooh, what can I do?
Ooh, what can I do, ooh, what can I do?
Alright
Ooh alright, ooh alright
Ik schreef het over in mijn schriftje vanuit het boekje van de cd. En de rest van die dag. Ik pakte mijn briefje met steekwoorden. Een aantal steekwoorden opschrijven om dingen te onthouden helpt. Ik doe het meestal door de dag heen.
Daar ben ik nu ook weer mee begonnen, met steekwoorden. “Stramien” stond er vandaag bij.
Ik schreef door tot we gingen eten. Lieke dook in de boekenkast van van Marielle – terwijl er iets bloedje heet werd in de oven. Verassend ik had eigenlijk nog nooit iemand uit Bloemendaal zien koken. Het eten was heerlijk en de wijn.
En Lieke. Met het laken tussen haar benen. Truste Lieke, lekker gekookt hoor. Lekkere lasagna a la Lieke. En ik ben nog heel. Dat ging in de huiskamer anders daar waren de 2ts mekaar het leven zuur aan het maken en ik kon wederom niet slapen.
Dat ging nog even door tot ik het niet meer hoorde.