Sorry voor de cliffhanger. Dat ene woord op de deur daar heb ik een hekel aan. Dat heeft alles te maken met Belle. Respect hoor Belle. Wellicht lijkt het of ook ik constant op iets uit ben maar dat is niet zo. Ik liep de buurtsuper in met een boodschappenlijst. Lieke stond daar echt niet op. Natuurlijk had ik mijzelf van alles kunnen weerhouden – onthouden, maar ik was niet de gene die met een reistas gepakt voor het huis bij Marielle stond. Noem het naïef- prima.
Naïef. Ik maak apps voor IOS. Het is wat ik doe. Iemand had mijn naam doorgegeven. Aan een keurige man die een app wilde laten maken van de roze buurt van Haarlem. Een kaart app met locaties en keuzes, opties en mogelijkheden. Vast een goed plan. Een hoop geld ook. Vast. Ik heb “nee”, gezegd. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Als er maar een dame onvrijwillig in een van die hofjes zat wilde ik er niets mee te maken hebben. Noem het naïef- prima. Ik snap wel dat er gelukkig mannen zijn die andere vrouwen niet lastig vallen omdat ze er voor kunnen betalen. Dat snap ik wel. En Belle natuurlijk. Lieve Belle. Maar het was geen moeilijke keuze.
De schriftjes zitten verder vol met onzin. Eindeloos. Hele stappen heb ik al overgeslagen – hele dagen. Dingen over mijn stage. Dingen over Marielle. Je weet nog niet de helft. Het is niet interessant. Ik lees het zelf ook maar van een afstand en soms echt met een “Huh?”. Daarom lijkt het alsof iedereen nog maar net is vertrokken. Of dat ik nu nog steeds zo’n wildebras ben. Mag ik je er op wijzen dat ze echt zelf zijn vertrokken? Dan lijkt het misschien minder op een soort boevenpad. Een beetje dan. Niet zo al Ready de kat die weg was gelopen. De slettebak van de ‘De Roos’.
Naast mij nu in de trein zit een meisje druk met een UMX25 U-Controle MIDI Keyboard haar eerste hit te schrijven. Cool! Meisjes…sorry ik dwaal af. Ik schrijf maar door. Lieke, waar was ze?
Nou onze pinnige tante was die dag zonder sleutels naar buiten gewandeld. Heus, wat een kip zeg! Ook zonder sleutels van haar eigen huis. Het is tekenend hoe erg ik in paniek was terwijl ik de week ervoor niet eens wist wat ze uitvoerde. Daar maakt geen slettebak zich druk om hoor. Zij had gewoon haar vader gebeld en zat aan een kop koffie bij haar ouders in de Bloemendaal. Tja hallo, ik kon toch ook niet weten dat een of andere idioot uit Bloemendaal met zijn dronken kop uren voor de deur had gelegen. Dat hij bij het pakken van zijn biezen een briefje had achtergelaten en dat hij “Hoer” had geschreven op de deur. Net als iemand uit ‘De Roos’ dat ook prima had kunnen doen. Bloemendalers, tuig is het. Lieke deed mooi niet open. Ze was niet gek. Opzouten moest hij.
Wel een beetje dom zonder sleutels vertrekken, Knorretje!
Dus toen ik Lieke belde. Zonder het nummer te noteren – omdat ik ineens woordelijk het telefoonnummer na kon zeggen dat ze insprak op het antwoordapparaat, was ik totaal overstuur. Ik heb Lieke wel 10 keer verteld wat er allemaal in mij hoofd rond spookte. Ze vond het zo schattig en ik werd daardoor alleen maar pissiger. Wat nou schattig! Ik had zin om iemand onderuit te halen. Ik heb zelfs overwogen een van de katten te wurgen. Die was tijdens het gesprek al minuten om mij heen aan het draaien. Wat maakte het uit – er waren er toch twee. Dat was ook best een rustgevend idee. Lieke vroeg of ze nog langs moest komen. Het leek mij in mijn situatie niet het allerbeste plan. Ik had slaap te kort. Misschien moest ik maar eens op tijd naar bed gaan.
Dus ik viel zachtjes in slaap – zilverzacht. Het bed rook naar Lieke.
Die Lieke.
Ik heb donderdag een afspraak met Marieke. We gaan naar de film. Misschien moet ik maar alles gaan vertellen aan haar. Nee, wacht laat ik dat maar niet doen. Die vindt mijn vrijwel zeker een slettebak.
“Ik denk dat ik in slaap val.”, zou Maureen zeggen. Ik denk het ook, Jeff.