Het ongrijpbare van Medemblik heeft inmiddels al erg lang niets meer van zich laten horen. Zie je na Maureen was het altijd een standaardvraag. “Heb jij iets met Medemblik?” Ik glipte het er bij nieuwe liefdes altijd even als vraag tussen door. Er was iets met meisjes en Medemblik. Ik moest het zien te ontwijken. Maar er is een nieuwe wending. Die was eergisteren en dan bedoel ik echt 14 maart 2017 dus.
Eergisteren had ik mijn moeder aan de telefoon. We hadden het over Heiloo. Ik versprak me en dat kwam omdat ik naar dat huis had gekeken. Het huis van Marieke dat te koop stond in Heiloo en dat ik daardoor in de war raakte. “Wij gaan ook binnenkort op Funda.”, zei mijn moeder. Mijn ouders zijn al een tijdje onrustig in de wens te verhuizen. “Weet je we hebben ook gekeken in Heiloo. Maar we hebben ook gekeken naar een stadje verder op het heet Medemblik. Was zo leuk. Daar had ik echt nog nooit van gehoord!” zei ze. Dus toen stond ik daar met mijn bek vol tanden. Ik citeef mezelf even:
Medemblik is mijn Bermuda driehoek. Ik weet het zeker. Ik ben ervan overtuigd dat als ik daar ooit weer terecht kom ik spontaan verdwijn. Dat of iemand probeert mij duidelijk te maken dat hij meekijkt vanuit Medemblik. Een soort mede blik?
Geloof je me nu. Geloof je nu dat er iets is met dat stadje? Wat moet ik hier nou weer mee? Wat bizar. “Maar zolang het mij niet overheerst is het goed.” zeg ik dan. Het wordt wel heel moeilijk. Zie je mijn moeder heeft nog helemaal niets gelezen geen enkele blog en ik heb haar nog nooit iets over Medemblik verteld.
Daarom moet ik het volgende ook nog even doen. Want ik heb gezegd dat ze maar moet beginnen met lezen. Ik gaf namelijk eerder een primeur weg en moet daarom ook per direct een lans breken voor mijn ouders. Mijn eerste keer was een regelrechte ramp. Maar we waren goed ingelicht. Mijn ouders waren uit de jaren 60. Er was geen schaamte in ons huis en ik had een oudere zus die alles al wist. Ik zie mijn vader nog steeds aan tafel stotterend zijn verhaal doen toen mijn zus hem onderbrak en zei, “Nou, hou maar op pap. We weten het allemaal al hoor!”, ik bleef stil zitten in de hoop dat hij verder ging. “Wat papa probeert te zeggen is dat je altijd iets kan vragen”, zei mijn moeder.
Ik heb ook iemand gesproken gisteren die verrast was dat ik zoiets wilde delen. Mijn eerste keer. Mijn ramp. Het staat in het schriftje ik heb het niet verzonnen en het hoort bij Maureen en dat gesprek. Het hoort bij mij. Het heeft mij gemaakt wat ik ben. Als jongens stoer en in vol detail vertelde wat ze hadden mee gemaakt prikte ik daar dwars doorheen en zei ik: “Je weet niet waar je het over hebt”. De ontbijttafel behoeft ook nog wat uitleg. Bij haar ouders bedoel ik. De volgende ochtend heb ik een lang en zwaar gesprek gehad met haar moeder. Ze was zeer teleurgesteld in mij omdat ik ouder was en ze wel meer van mij had verwacht. Ze was gek op mij. Het wachten op haar vader was ronduit beangstigend, hij was kalm en begripvol.
Echt jaren later werd ik uitgenodigd op haar bruiloft. We hadden weer een beetje contact. Ik vond het leuk maar voelde mij ook misplaats. Met lichtelijk vlucht gedrag stond ik aan het eind van de avond buiten toen de beide vaders ook naar buiten stapten. De vader van de bruidegom hoorde ik zeggen, “Zo en dan ga ik morgen even de lakens checken.”. Daar is wederom niets van gelogen. Echt waar. Ik keek naar de lucht en had het absolute gevoel dat iemand mij zat te fucken.