Maureen eet geen korstjes. Ik heb ontbijt gemaakt voor ons en ze heeft alles opgegeten behalve de korstjes van haar brood. Dat is vreemd. Ontbijt maken in een onbekende keuken is ook vreemd. Ik weet niet of ik alles mag pakken. Gelukkig kwam Remco de keuken in. “Deze kast is van Maureen.” snauwde hij of dat leek zo. “Wil jij ook koffie?”, kwam daar vlak achter aan. Misschien viel het wel mee. “Er is niets gebeurd hoor.”, zei ik. Hij keek mij aan: “Dat gaat mij niets aan, koffie?”, vroeg hij nogmaals. “Ja, dank je.”, zei ik. “Het maakt ook niet uit hoor. Het is echt niet leuk voor Maureen.”
De koffie begon te pruttelen. “Gent is gewoon vetrokken. Ik heb hem zelf weggebracht. Maar die meid liet hij gewoon achter hier. Als er wel iets is gebeurd is het zijn verdiende loon.”, zei hij. Hij vertrok later met koffie naar de kamer. Maureen lag nog heerlijk te slapen toen ik haar slaapkamer inliep. Ik had broodjes gesmeerd en fruit gesneden. Ik had voordat we gingen slapen gezegd dat ze in mijn neus moest knijpen als ik te hard snurkte. Maar ik kan niet hebben gesnurkt. Ik heb namelijk de rest van de nacht wakker gelegen. Dat kwam door Maureen. Maar niet omdat ze snurkte.
Ik liep naar het altaar bij de spiegel. Er lag van alles op het tafeltje. Bier dopjes, kurken, vogelveren, hele stapels concert kaartjes, gedroogde bladeren, stenen en Fossielen. Ik hou van fossielen. In het Teylers museum hangt het allermooiste fossiel dat ik ken. Het is een kopie van één van de slechts 13 fossielen ter wereld van de Archaeopteryx.
Het is een oervogel. Het onderbewustzijn van dit reptiel waande zich een vogel en ging vliegen. Dat is zo mooi. Dat je dat wat je bent overtreft en plotseling iets anders bent. Er waren er vast nog wel veel meer de lucht uit gevallen voordat ze echt goed genoeg konden vliegen. Dat er maar 13 fossielen van zijn gevonden is opmerkelijk. Het is natuurlijk wel lang geleden maar 150 miljoen jaar of zo. De eerste keer dat ik met mijn vader naar het Teylers was zat ik als klein ventje op zijn schouders. Ik vond die oervogel zo mooi. En had nog meer liefde voor vogels. Archaeopteryx was vooral cool!
Maureen praatte in haar slaap. Ik vond dat bijzonder interessant. Ik dacht misschien kan ik iets vragen maar ik wist niet zo goed wat. Ik heb er heel lang over na gedacht. Een ultieme vraag. Als je die toch kon stellen. Wat zou het zijn? Langs het gezicht van Maureen liep een vouwlijn. Via haar rechterwang zo naar de onderkant van haar kin. Er heeft een deken in haar gezicht geduwd en een lijn achter gelaten in haar verder perfecte symmetrische gezicht.
Dat is mooier. Iets minder perfect. Net als praten in je slaap of snurken. Ook een soort foutje. Ze zei wel hele zinnen maar het was een soort geheimtaal. Heel veel medeklinkers. Geen korstjes eten is ook een foutje. Wat is er nou mis met korstjes, misschien te veel medeklinkers? Dat prop je niet zo maar naar binnen. Uitspreken is al lastig. “Korstjes zijn voor de vogels.”, zei Maureen later tegen mij. “Vogels mogen altijd de korstjes van mij.”
Abel eet ook geen korstjes. Mijn vader zei: “Als je je korstjes eet leer je fluiten.” Als een vogel. Alles wat je vader zegt is het waar. Ik geloofde hem. En ik kon ineens fluiten als de beste. Maar Abel geloofde mij niet. “Ik wil helemaal niet leren fluiten.”, zei hij. Ik hoorde laatst een verhaal over een vader die korstloos brood had gekocht. Dat bestaat blijkbaar. Maar zijn dochter was er mooi niet ingetrapt. Die had de randjes van het brood netjes laten liggen.
Ik heb ook wel eens in mijn slaap gepraat. Dat was tegen de verkeerde. Mijn zus. Ik had haar blijkbaar alles verteld. Alles over mijn vakantievriendinnetje. Dat moet je niet doen tegen zussen. Niet doen. Ik was een beetje dronken geloof ik. Zij kon wel vragen stellen. “Wat heb je gedaan dan?” vroeg ze. Dat was allemaal niet de bedoeling maar we deelde de grote tent op Texel.
Ik in het linker deel met Mark en mijn zus het rechter deel met een vriendin. Ik lag te slapen en begon ineens te praten. Ze zat in de binnentent. Akky was echt zo leuk maar wat wij deden dat hoefde mijn zus niet te weten. Akky, zo heette ze, serieus. Blauwe ogen en een fries accent. Zo voorspelbaar weer. Smoor verliefd was ik. Nog een anomalie. Sorry hoor, weer en naam er bij. En iemand met een vakantiebandje van mij. Maar niet vóór ik was verraden door mijn onderbewustzijn. Omdat het allemaal zo spannend was.
Maureen is wakker en laat haar korstjes liggen. Ze eet haar fruit wel op. “Je was aan het praten in je slaap.”, zei ik. “Ja dat hoor ik wel vaker, dat ik dat doe”, zei ze. “Had ik nog iets belangrijks te melden?”, “Ik geloof het niet”, zei ik. “Ik verstond er niet veel van.” “Gent had mij wel verstaan toen ik zei dat ik niet mee wilde.”, zei ze. “Ik lag te slapen en hij had het gevraagd.” Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. “Wat bizar.”, zei ik. “Hij vroeg aan mij of ik er zin in had en ik gaf gewoon antwoord, ken je dat?” “Ja” zei ik. “Dat ken ik.” Verraden door je onderbewustzijn. Omdat het allemaal zo spannend was.
Er is altijd wel een moment dat ik ergens ben en bevestiging krijg dat ik daar hoor te zijn. Het zit in gesprekken, voorwerpen of soms in locaties. Het klinkt een beetje idioot. Maar zolang het mij niet overheerst is het goed. Dit was een gesprek, dat van Maureen, maar er zijn er zo veel meer.