Marieke en ik gaan die dag naar het strand. Ik weet hoe dat moet maar vanaf Heemstede is dat toch wel anders. Ik vermoed dat we met de fiets zijn gegaan. Het staat niet in mijn schriftje. Het kan eigenlijk niet anders omdat ik ook weet hoe het eindigde en dat was laat. Wandelen met Marieke op het strand is heerlijk. Nu kun je overal foto’s van maken met je mobiel. Ik heb alleen de foto’s van haar op die dag in mijn hoofd.
Marieke heeft cd’s mee die ik mag lenen en ze heeft een bandje voor me gemaakt. Het is geen vakantiebandje het is een echt Marieke-bandje. Marieke-bandjes zijn zo veel meer dan de vakantiebandjes. Marieke stop haar ziel in deze bandjes. Ze schrijft alles zorgvuldig op. Ze vertelt je kleine verhaaltjes en je moet leren luisteren. Dan begrijp je haar beter. Ik heb er een tijdje geleden een omgezet naar een playlists via Spotify. Dat was lastig. Niet alles staat online zoals het staat op haar bandjes. Je zou bijna denken van wel maar sommige dingen zijn geremasterd en net even anders. Ik heb ook wel dingen met Shazam opgezocht. Dat is echt gek je draait een analoog bandje en zoekt met Shazam digitaal iets op. Het voelt onnatuurlijk. Helemaal als Shazam het zo weet te vinden en je er zelf al uren naar zoekt in je hoofd.
Marieke is mijn strand wandelende Shazam. Ze weet meer van muziek dan ik. Daar kunnen we altijd over praten. Dat ik The Doors niet echt trek daar wil ze niets van weten. Marieke heeft cd’s mee van The Doors. Ze zal me kosten wat het kost op andere gedachtes moeten brengen. Haar rode haar glinstert in het licht van de ondergaande zon. Ik heb een fles witte wijn mee. Marieke is geen drinker. Ik heb haar zelden alcohol zien drinken of gewoon niet. Bo kon als ik niet oplette een hele fles naar binnen gooien. Maar Marieke doet dat niet. Heel veel Chocomel dat dronk ze wel.
We vinden een kuil die vast is achtergelaten door een Duits gezin en gaan liggen in de luwte. Ik probeer de kurk in de fles te drukken. Het lukt niet meteen. Ik ben al mijn handigheid verloren. Het is niet erg. Ik moet ook niet de indruk wekken dat ik dit een tijdje geleden bijna elk weekend deed. Daar moet ik ook niet over beginnen. Ik vind het soms moeilijk. Bo is weg ik zie haar niet meer. Dat is makkelijk. Maar mijn ex-vriendinnetje uit Alkmaar zie ik eigenlijk elke dag op school. Het rommelt in het groepje. Ik hoor dat een sommige van de jongens met haar zijn uit gegaan. Ik probeer er steeds meer afstand van nemen maar het blijft lastig. Waarom dat zo is snap ik niet. Ik ben toch met Marieke?
Maar ook daar moet ik met Marieke het niet over hebben. Ik was er een keer over begonnen. Dat ik er echt kapot van was toen ze het uitmaakte. Marieke had er een keer iets over gezegd: “Ik heb jou wel gezien in pantoffeltjes en je vriendinnetje uit Alkmaar op het feest van je zus. Ik vond het helemaal niet leuk dat je mij niet herkende maar Jolanda wel de eerste keer in de trein.” Ik had inmiddels al een beeld geschapen dat niet klopte van het meisje uit Alkmaar bij Marieke. Ik kon het niet meer omdraaien. “Ik wil helemaal niets over haar horen.”, zei ze. Blijkbaar had ik dat ongemerkt al te veel gedaan. “Je moet je ook niet zo aanstellen. “, zei ze. Ze had gelijk.
Aanstellen dat kon ik. De waarheid was dat ik het niet kon uitstaan natuurlijk. Mensen moesten mij niet zomaar opzijzetten. Maar ze deden het gewoon. Het was wel leuk al die Jokers van Bo. Maar wat was het waard? Marieke kijkt me aan. Het zou zo fijn zijn als ik mijn hoofd even uit kon zetten. Dat ze daar nog geen pilletje voor hebben. Of een zoen van Marieke, dat helpt vast. Marieke is zo dicht bij “Jij bent echt zo veel leuker weet je dat?”, zeg ik. Marieke is stil. Ze heeft er al eens iets over gezegd. Daarom is ze stil, het is voor haar ongemakkelijk.
“Kom we gaan naar huis.”, zegt ze. Ze bedoelt haar huis. Ze bedoelt haar kamer. Haar chaos. Maar ik geloof er nog niets van. Tot we er zijn. Tot we in haar bed liggen.
Als ze maar geen The Doors gaat opzetten.