Ik vind zoenen het meest geweldige dat er is. Al dat andere is ook heel fijn maar zoenen is wat mij betreft nummer 1. Mijn eerste zoen met Ineke was doodeng, onhandig en onschuldig. Dat gezegd doet het niet onder aan alle andere, het was immers mijn eerste zoen. Natuurlijk had ik daarvoor al zoentjes gehad. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, wie moet ik een zoentje geven. Dat was spannend en ik had altijd wel een beetje geluk. Op mijn lagere school zaten in de klas een paar prachtige dames. Een beetje geluk was nooit een straf.
Maar zoenen zoals ik het op nummer 1 heb staan is langzaam en het liefst heel lang. Bij Simone moet ik dan wel een beetje middelen. Als het te lang duurt krijg ik wegduw zoenen. Wegduw zoenen zijn zoenen waarbij je terwijl je dat doet iemand wegduwt. Terug duwen is niet de bedoeling, afronden wel. Maar Simone kan heel goed zoenen als ze dat wil. Ze is gelukkig af en toe mijn rem. Zoenen kan overal wat mij betreft en op veel verschillende manieren. Dat is voor Simone nog steeds een beetje wennen. Ik kan haar zoenen voor een rek met halfvolle melk in de supermarkt maar ook als we midden in een gesprek zitten. Soms stopt het een punt in een gesprek of versterkt dat het juist. Dat zijn zoenen die iets oplossen. Zoenen en sex hebben wel iets met elkaar te maken maar dat is eigenlijk maar een kant op. Zie je sex zonder zoenen is wat mij betreft ondenkbaar. Maar zoenen zonder sex kan prima, altijd en overal. Daarom staat het bij mij op nummer 1.
Mijn tweede zoen en lessen in langzaam en heel lang was met Karin. Karin werkte in de zomer van 1986 met mij in de bollenschuur en kwam uit New Vennep. Ik werkte voor mijn 2de vakantie naar Texel, voor nieuwe muziek en vakantiebandjes. Maar Karin zorgde voor een vervroegd vakantiegevoel. Ik verdiende maar weinig. Bollen pellen is niet leuk als je niet snel bent. Maar het is niet erg als je niet snel bent omdat het te gezellig is met Karin. Achter de bollenschuur in de zon was het heerlijk. Pauzes duurde te lang en tijd verdween bij elke lange zoen. Er was een dag dat ik haar miste. Haar stoel was leeg en we wisten pas later waarom. Er was een afspraak gemaakt met haar beugeltandarts omdat er zomaar een onderdeel was verdwenen. Onverklaarbaar voor anderen. Voor ons was het rede voor de slappe lach. Karin was nog meer om te zoenen met de slappe lach. Het is wel een beetje onhandig. Dat wel.
Ik weet niet waar Karin nu is, we hebben even geschreven maar we miste de bollenschuur denk ik. Wie er ook nu met haar is boft net als ik met Simone. Ze kunnen zoenen.
Helemaal nu Karin al een tijdje geen beugel meer heeft denk ik.