Ik ben al een tijdje aan het broeden op dit stukje. Ik vind het lastig omdat het mij zo dierbaar is. Ik heb op zolder een heel groot krat met brieven liggen. De brieven waar ik het over heb gehad zitten daarin maar ook brieven die waardevoller zijn. Er zitten echt een paar prachtige bij die van mijn vakantieliefdes zijn. Vakantieliefdes zijn kleine momenten in tijd die eeuwig lijken te duren maar toch eindigen. Het is een anomalie. Een anomalie is een vreemde eend in de bijt die een bestaande natuurwet op zijn kop kan zetten. In dit geval ’tijd’. In combinatie met hevige kalveren liefde en een dosis vakantiegevoel wordt ’tijd’ on relevant. Maar het kan ook andersom, hevige liefde kan ook een vakantiegevoel geven zonder enig besef van tijd. Volg je het nog?
Mijn vakantieliefdes zijn mij dierbaar. Er zit er een in mijn Facebook tijdlijn ze heet Ineke. Ineke is nog steeds zo mooi als dat ze was toen ik haar voor het eerst zag. Ze is gelukkig getrouwd en heeft een prachtig zoontje. Dat is wat ik meekrijg op Facebook en ik ben daar blij om. Ze is een stille Facebook vriendin, maar was ooit de rede voor een anomalie. De 2 weken dat ik haar leerde kennen op Texel duurde een eeuwigheid. Niet alleen door Ineke maar het was het hele pakket. Mijn ouders hadden een huis gekocht in de Haarlem en besloten om die rede niet op vakantie te gaan. Omdat mijn oom op Texel woonde was de theorie dat ik met Mark mijn beste vriend op een camping op Texel mochten doorbrengen. Als er dan iets zou gebeuren hadden we mijn oom als back up. Begrijp goed dat dit was in 1985 ik was zelf 13 bijna 14 en zo groen als gras. Ik hou van groen.
Het beste dat je kunt doen om een anomalie te forceren is het volgende. Voordat je op vakantie gaat maak je vakantiebandjes. Vakantiebandjes maken is iets dat de jeugd van nu is ontnomen. Dat is heel erg vind ik en een groot gemis. Vakantiebandjes zijn een opmaat naar een vakantie. Je kon in 1985 niet al je muziek mee nemen. Toen waren dat platen en singeltjes en dat kon echt niet. Bandjes wel. Een vakantiebandje maak je in een goede volgorde. Je aller, aller, allermooiste en liefste nummers zet je in het begin. Op een bandje heb je maar twee keer een begin. Begin van kant A en begin van kant B. Dus “kill your darlings”, maak een goede keuze. De rede dat je dat doet is voornamelijk om batterij duur zo efficiënt mogelijk te kunnen gebruiken. Er is namelijk grote kans dat je je aller, aller, allermooiste en liefste nummer meerdere keren per dag terug wilt horen. Zoeken naar dat nummer in het midden van een bandje kost tijd en batterijen. Als je een potlood gebruikt om je bandje terug te spoelen is je allerliefste nummer aan het begin van een kant handig.
Het is verder belangrijk titels en artiesten op het bandje te benoemen. Het papiertje op een bandje kun je openvouwen. Maar de truc is alles op de zichtbare zijde op te schrijven. Dat is ook de rede waarom je altijd 60 minuten bandjes moet kopen. Niet alleen omdat je dan eerder en meer kanten A en B hebt dan bij 90 minuten maar ook omdat je minder hoeft te schrijven. En omdat je dan minder tape heen of terug hoeft te spoelen. Bandjes kun je verder ook leuk bekleden met papieren knipsels. Mijn handschrift is meestal onleesbaar maar op bandjes schreef ik keurig. Dit is niet om het zelf goed te kunnen lezen maar vooral zodat een ander dat kan doen. Vakantiebandjes worden altijd gejat. Er zijn er veel verdwenen maar je kunt ze ook weggeven aan je vakantieliefdes en daarom moeten ze leesbaar zijn.
Ineke kwam uit Franeker en was een echt Fries meisje. Ik heb iets met Friesland of ook met het West Friesland. In Haarlem hebben we geen accenten. We hebben geen RRRR dat niet maar een ERRR dat is het enige. Ik bezweek onder accenten. Dat doe ik nog steeds. Alsof elke zin die gezegd wordt als een echt liedje begint. Elke zin die Ineke zei was als een begin en het eerste nummer van een vakantiebandje. Ineke en ik scheelde 2 jaar, 2 maanden. Ineke was 11 jaar toen ik haar leerde kennen. Dat is nog niets dat snap ik. Maar 13 is dat ook niet, bijna 14 nog steeds niet. Zeker niet bij mij. Ik was de onschuld zelf. Ik vond haar zo leuk. Ik smolt in haar blauwe ogen. Ze had heel kort blond haar en dat was opmerkelijke stoer voor een meisje van haar leeftijd. Ik was smoorverliefd en ’tijd’ leek afwezig. Ineke was mijn anomalie.
Ineke was wel met haar ouders natuurlijk. Het moet wel een dingetje zijn geweest dat ik op een gegeven moment met haar hand in hand bij de tent verscheen. Ik kan me er als vader van een dochter alles bij voorstellen. Helemaal toen duidelijk werd dat mijn ouders in Haarlem waren en in geen velden of wegen waren te bekennen. Ze pikte het echter goed op en nodigde mij ook uit mee te gaan naar Ecomare waar ik appelgebak met slagroom kreeg. Met haar kleinere broertje liep ik tussen de verschillende vitrines als een soort grote broer dat was zo lief. En af en toe mocht ik de hand van Ineke vasthouden. Het was de eerste keer dat ik met ouders van een vriendinnetje mee ging en ik was eigenlijk doodzenuwachtig.
Op de camping hing Ineke bij onze tent en als het kon draaide ik mijn vakantiebandjes. We knuffelde een beetje maar dat was het. In de avond trof ik haar nog even bij het afwassen of tandenpoetsen in openbare ruimtes en zei ik haar welterusten. Maar niemand stuurde mij naar bed daarna. Ik keek mijn ogen uit in Den Burg en De Koog. Ik dronk mijn eerste biertje daar of iets anders nog smerigers. En tijd was nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Bij ons afscheid bij de bus had ik mij voorgenomen Ineke te zoenen. Ik had het bijna niet gedaan, de bus was er al. Ik had geen idee hoe. Het was doodeng, onhandig en onschuldig. Maar ik vergeet het nooit meer.
Ik liet haar, denk ik, vertwijfeld achter met in haar jaszak mijn adres en een vakantiebandje.