Het is de eerste keer dat ik bij Marieke thuis ben. Het is een klein huis. Haar vader zit op de bank tv te kijken. Ik heb bloemen voor haar moeder meegenomen. We gaan al snel naar boven naar haar kamer. De kamer van Marieke is een ongelooflijke chaos. Maar het is een gezellige kamer. Er hangen concert posters aan de muur van verschillende bandjes. En overal liggen cd’s en kleren. Het is ook niet gek die chaos. Het is eigenlijk een heel klein kamertje. Marieke heeft een hoop spullen. Ze lijkt wel te weten waar alles ligt. Maar misschien heeft ze gewoon geluk met het vinden.
Wat ik heb met Marieke is uit balans maar ik kan dat veranderen. Dat kan ik. Dat denk ik. Het gaat daar al mis en ik heb het niet door. Ze is ook soms zo dichtbij. Dat mag ik toch niet loslaten. Alsof je een puzzelstukje probeer te passen waar het niet hoort. Het past niet maar ik doe het toch. Vanaf het moment dat ik haar zag bedacht ik wie ze was. Hoe ze zou kunnen zijn. En nu weet ik dat maar het andere laat ik zo moeilijk los. Ze is zo veel leuker. Maar ik mag haar net als Bo niet houden. Er is maar een iemand die van Marieke mag houden.
Ik lees mijn gedachtes over haar in mijn schriftje. Er staan dingen in die niet kloppen. Die ik zag maar er niet konden zijn. Het is niet eerlijk. Niet eerlijk voor haar. Ik zie mezelf ook een onvermijdelijke afgrond in wandelen. Dat geeft niet. Het is de enige manier haar los te laten. Want luisteren naar die signalen doe ik toch niet. Het is ook nog niet waar ik ben in het schriftje. Het duurt nog even voordat ik de laatste stap zet en ik niet meer verder kan. Het duurt nog even vóór een vrije val naar iets anders.
Marieke zingt mee met R.E.M. terwijl ik vraag naar de betekenis van sommige spullen in haar kamer. Het is onzin. Waarom kan ik niet gewoon genieten van even niets en alleen maar van haar. Gewoon even stil zijn. Het is zo leuk om dat te zien. Ik wil hier niet meer weg. Niet meer uit deze kamer. Het is helemaal Marieke. Maar we hebben een plan. We gaan naar de begraafplaats en naar Bob. Bob was een leraar op School van Marieke. Hij was ernstig ziek. Ik heb weinig geschreven over wat ze heeft verteld. Maar het heeft wel indruk gemaakt op Marieke.
Ik heb niet veel met begraafplaatsen. Mij hoef je niet onder de grond te stoppen. Iets dat onder de grond wordt gestopt is altijd iets waar we niets meer mee willen. Iets dat we weg willen stoppen. Ik snap dat sommige mensen er iets aan hebben. Ik heb er wel respect voor. Dat was wel anders op Cimetière du Père-Lachaise, Parijs, Frankrijk. We gingen naar het graf van Jim Morrison. Daar ging de bewegwijzering op de grafstenen van anderen zonder enig respect door. En toen was ik daar tussen meer snotneuzen als ik. Huilende fans en waarom precies? Ik niet. Als er iemand op weg was naar een afgrond dan was Jim het wel. En dan dat orgeltje. Het was een tijdje best om aan te horen maar het duurt niet lang voor je er helemaal gek van wordt.
Ik ben er van overtuigd dat de toetsenist Ray Manzarek van The Doors eigelijk de zanger had willen zijn. Elk gaatje dat niet gevuld was met Jim zijn stem probeerde hij zorgvuldig te vullen met zijn orgeltje. Ik weet het wel Jim was zanger, dichter en tekstschrijver en zijn optredens waren radicaal en controversieel. Prima hoor maar wat een lul. Ik was met Marieke ook naar die film geweest The Doors. Ik kon niet anders concluderen. Als er maar 10% van waar was dan was het nog steeds een lul. En dan stonden ze daar als fan te janken. Édith Piaf, Karel Appel, Oscar Wilde en Frédéric Chopin lagen er ook en ze hadden geen benul.
Ik hou van Frédéric Chopin. Piano leren spelen staat op mijn bucketlist. Piano geen orgeltje. Wel een beetje veel toetsen voor mij, dat wel. Maar dan doe ik alleen de zwarte toetsen, goed? Dat kan vast. Het is waar ik elke dag mijn werk mee begin met Chopin. Maar daar in Parijs was het duidelijk dat ik eerst gitaar moest leren spelen. Onder de schaduw van de Eiffel toren zaten twee franse jongens omringd door meerdere prachtige dames gitaar te spelen. Zij hingen aan hun lippen. Dat wilde ik ook. Er was toch geen andere reden om gitaar te leren spelen? Je gebruikt je taal en muziek om je liefde te verleiden.
Marieke vond het leuk als ik speelde en zong. Maar ze maakte mij onzeker. Het kon natuurlijk altijd beter. En het had niet het effect dat ik graag had gewild bij haar. Ik had gewoon een kaartje vanuit Parijs moeten sturen. Dat was pas charmant geweest. Gewoon elk jaar een kaart voor haar verjaardag was ook een goed idee geweest. Ik ben daar slecht in. Simone doet dat bij ons thuis, zij is daar zo goed in. Zij houdt van post net als Marieke. Ik was er inmiddels allergisch voor geworden. Ik had ooit 121 brieven gestuurd. Dat weten we nu wel. Daarna alleen nog 86 brieven en daarna nog eens een stuk of 42. Ik had nooit mijn adres onder al die brieven moet zetten. Wat een sukkel. Het stopte pas toen ik stopte met terug schrijven. Ik was toen niet meer lief.
We moeten even zoeken naar het graf van Bob. Het lijkt zelfs even dat Marieke denkt dat ik denk dat ze het allemaal heeft verzonnen. Dat denk ik echt niet. Marieke is eerlijk. We vinden het. ‘Carpe Diem’ staat er op zijn grafsteen. Marieke veegt wat rommel weg bij het graf. “Mooi hè?’ zegt ze. “Ja, het is mooi dat hij alleen dit wilde en niets anders als tekst”, zeg ik. We maken het lekkers en drinken op dat we mee hebben in het park in de buurt van de begraafplaats. Ik heb mijn jas neergelegd en Marieke ligt met haar hoofd op mijn schoot. “Als ik nu gewoon niets zeg gaat deze dag nooit voorbij”, denk ik.
Maar ik kan toch nooit mijn mond houden. “Zullen we binnenkort naar het strand gaan?”, zegt ik. Ik ben al heel lang niet meer op het strand geweest. Te veel zand, te veel Bo. Maar het is vast een goed plan. “Is goed.”, zeg ze. Marieke begint over Bob te vertellen. Haar rode haar glinstert langs haar mooie elfenoortjes.Ik zie alles maar luister slecht. Ik had beter moeten luisteren dan had ik er wat over op kunnen schrijven.