Marieke haal ik op bij de bushalte. Ze spring bij mij achterop en we rijden naar de Brinkmann passage. De Brinkmann passage bevatte in de kelder meerdere bioscoopzalen. Het was met recht verder een van de meest aftandse plekken in Haarlem. Maar de Brinkmann bioscoop was mijn plekje met Marieke. Ik weet niet hoeveel wij daar hebben uitgeven aan films maar het is een hoop. Films met Marieke waren vaak intens en ik ben een watje. Net als muziek of verhalen kunnen films dwars door mij heen slaan. Ik haat dat soms en soms is het heerlijk. Ik heb wel meerdere keren jankend in de bioscoop gezeten naast Marieke. Dan probeerde ik stoer te doen maar ze prikte er dwars door heen. “Zat je weer te huilen”, zei ze dan. Maar Marieke deed het ook wel. Het was niet erg.
Dead Poets Society is een film over een stel jongens op een universiteit in Engeland. Een leraar inspireert de studenten poëzie te lezen, schrijven en te begrijpen. Maar vooral te beseffen dat hun plek op deze wereld eindigend is en ze de dag moeten plukken “Carpe Diem” maar ook dat je woorden kunt gebruiken om je liefde te verleiden. Het heeft een tranen trekkend einde. Ik zal er niets over zeggen als je hem nog niet eerder hebt gezien. Het is wel schandalig als dat zo is. Ik herken veel aan de film en het groeien in wie je bent. Het is een proces waar je doorheen moet in je puberteit. Ik kan wel zeggen dat het goed komt. Maar mijn enige taak is dat dat veilig en beschermd gebeurd als ik het heb over mijn kinderen. Op mijn dochter let ik altijd wat meer dan mijn 2 zonen. Soms is het precies een specifiek jaar dat je weet dat er iets in je is veranderd.
De onzekerheid die af en toe heerst tussen vrienden in de groep van Teun is soms zo duidelijk voelbaar. Hormonen zijn het. Maar het heeft een doel. Vorig jaar had ik de hele groep over de vloer. Ik was ingepland tussen een bioscoopbezoek en een slaap partij bij een van de jongens met een groter huis dan wij. Ik mocht de barbecue verzorgen bij mij thuis. Hun honger was binnen 2 uur gestild en ze waren zo weer vertrokken. Intussen deden de 4 jongens elk hun best indruk te maken op de 3 meiden die mee waren. Ik genoot met volle teugen van wat er zich afspeelde terwijl ik mijzelf in de Barbecue verstopte. Het was een tafereel dat niet altijd zichtbaar is, juist bij Teun, die nog een van de rustige is in de groep. Het liep alleen een beetje uit de hand toen de schommel ingenomen werd en ik niet zeker wist of deze dat nog zou houden. Er zitten jongens bij die 2 koppen groter zijn dan ik.
Na de film haal ik met Marieke nog een ijsje bij Garrone en zitten we weer op het bankje. Mijn ijsje is zo op en ik begin al snel Marieke te zoenen. Maar er gaat iets mis. Ongemerkt doe ik iets dat ik van Bo heb geleerd. Bij Bo was dat oké die had zelden geduld bij kleding. Vooral als het uit moest. Ongemerkt wist zij altijd met haar hand ergens in of onder te kruipen op de meest ongemakkelijk momenten. Ik had al snel door dat ik geen tuinbroeken bij haar aan moest trekken. Dan kan je overal bij, dat is niet erg maar niet altijd handig. Dus toen ze iets negatiefs had gezegd over het dragen van een tuinbroek gaf ik gewoon haar de schuld en trok ik die niet meer aan. Bo zat altijd overal met haar handen. Ik had het van haar overgenomen. Dat is niet altijd wenselijk.
Wat ik precies deed had ik van Bo geleerd toen ik iets te lang deed over het uitrekken van haar beha. “Wat ben je nou aan het klungelen.”, zei Bo ongeduldig. “Ik snap er helemaal niets van.”, zei ik. Ze sloeg de bandjes onder haar armen en draaide de beha om. Eigenlijk was de beha al bijna uit. Ik mocht alleen niets anders doen dan luisteren. “Als je nou met één hand dit bandje los krijg gaan we verder.”, zei ze. Het was een onmogelijk taak wat ik ook probeerde. Met twee handen kon het makkelijk maar met één, hoe? En Bo had ineens alle geduld van de wereld. Toen pakte ze mijn hand en zette die op de sluiting van haar beha die om haar middel zat. Ik moest achter haar gaan zitten. “Als je nu met je pink en ringvinger het bandje rechts beet pakt hoef je alleen maar met je duim links naar de zijkant de duwen.”, zei ze. Ik snapte een beetje wat ze bedoelde. Ik mocht nog een paar keer oefenen maar toen lukte het. Ik was er niet op uit maar Bo had mij het meest geniale bij gebracht voor een jongen van mijn leeftijd. Dat klinkt banaal. Ik bedoel dat niet zo. Het was toch een geweldig truc? En het mocht bij Bo maar het was eigenlijk een heel groot geheim.
Bij Marieke was het niet de bedoeling. Maar het gebeurde zonder dat ik het door had. Alles stopte en Marieke keek mij aan. “Zo hé, jij bent handig.”, zei ze. De grond onder mijn voeten trok weg maar er was nog wel heel even de ruimte om te reageren. “Sorry”, zei ik. Marieke was er nog niet klaar mee. “Wat is dat toch met mannen en borsten?” Het was een redelijk vraag. En een die ik graag had willen beantwoorden met heel veel meer dan ik toen in staat was te doen. Mannen houden van borsten het is iets onvoorstelbaar magisch voor ons. Ik weet niet wanneer het begon. Als jongetje is het altijd interessant natuurlijk. Maar het moet pas echt iets zijn geworden toen ik na de zomervakantie op school kwam en de meeste meisjes in mijn klas met grof geweld waren veranderd in echte jonge dames. Bijna helemaal klaar. Ik werd er stil van maar er waren genoeg jongens die er van alles over te vertellen hadden. Ik zweeg en keek zoals mannen dat doen, af en toe en verborgen. Er is geen man die er niet naar kan kijken. Het lijkt misschien zo maar dat is echt niet zo. We kunnen het niet helpen. Het is een cliché ik weet het, sorry dames.
“Ik denk dat het is omdat ik ze niet heb.”, zei ik. Maar het was zo veel meer dan dat. “Wat een dooddoener”, zei ze. “wees maar blij, Ik vind ze soms super onhandig.” Ik probeer het onderwerp te veranderen het is ongemakkelijk. Ik kan alles over borsten en de mijn fascinatie aan haar uitleggen maar nu niet. Ik kan haar zeggen dat ik het van Bo heb geleerd. Maar ik heb nog nooit iets over Bo verteld en dat gaat zeker niet nu gebeuren “Mooie film was het.”, zeg ik. Marieke kijkt me aan. Onder haar shirt zit een beha los. Ze trapt er niet in. Het is ook een zwakke poging. “Ja, ja, het zou nog handiger zijn als je het ook weer met een hand kon rechttrekken.”, zegt ze. Het is geen grapje. Ze meent het echt. Met twee handen zoek ik naar de sluiting en maak ik de beha weer vast. “Dat lukt me niet met een hand, sorry”, zeg ik.
Ik ben nu zo dicht bij dat ik haar eigenlijk wil zoenen maar dat mag vast niet meer. “Je kunt het vast niet nog een keer.”, zegt ze. Ze kijk mij aan, ze daagt me uit. Ik pak met mijn linkerhand haar linker elfenoortje en begin haar te zoenen. Met mijn rechterhand open ik de sluiting weer van haar beha. Ze moet lachen terwijl ik haar zoen.
Marieke stopt en kijkt mij aan “Op mijn MAVO was een leraar, Bob. Hij is in mijn schoolperiode overleden. Op zijn graf staat ‘Carpe Diem’. Wil je met mij daar eens naartoe?”., vraagt ze. “Gelukkig!”, denk ik. “Gered door Bob, het gesprek is omgeslagen.”
“Natuurlijk”, zeg ik. “Hoe is hij gestorven dan?”