Die avond zit ik in de kroeg in Den Burg (Texel) met mijn tante, een prachtige blonde dame die zichzelf verontschuldigd aan de barkeeper, “Het is mijn neefje hoor, dat je het weet” Ze draait naar mij toe. “Dit gaat anders als een lopend vuurtje”, voegt ze er aan toe.
Op het podium staat een bluesband te spelen voor een paar man. De zanger komt in de pauze even bij mijn tante aan de bar hangen. “This is my nephew, he is drinking with me because a girl broke his heart”, zegt ze tegen hem.
De zanger intruduceert zich en zegt “Don’t worry about it son. That’s the blues and always reason for good song”. Na de pauze beginnen ze aan een nieuwe set. Aan het einde en na wat overleg zegt hij: “This one is for my friend Jeffrey” en zetten ze ‘Still Got The Blues’ in van Gary Moore.
Na een tijdje en de afbouw op het podium staat de gitarist van de band naast mij. Ik bedank hem voor een mooie solo. Ik vertel hem dat ik Jeffrey ben en dat de zanger mij vertelde dat ik ’the blues’ heb en mijn hart is gebroken.
Het is even stil dan zegt hij “That’s bullshit boy. Never listen to singers. They can only write songs bacause they are so full of shit”.
Het is het startshot van een nieuwe periode die ik niet had willen missen, soms moet je keihard je hart breken om in te zien wat anderen al lang weten.