Er staat een onbekend klein meisje in de huiskamer. Tenminste ik weet dat ze Madelief heet en ik heb het telefoonnummer van haar moeder in mijn telefoon gezet. “Hallo ik ben Madelief, mag ik bij Teun spelen vanmiddag?”, zei ze op het schoolplein. “Ehmm, ja maar hoe werkt dat dan”, zei ik nog een beetje suf. “Mijn moeder staat daar, die kan mij wel afzetten”, antwoordde ze.
Het ging allemaal zo snel. Nu staat ze in de huiskamer. We staan er allemaal en ik denk al iets te lang. Haar moeder ging nog even de stad in en was zo weg. “Mag ik je kamer zien?”, zegt ze tegen Teun, hij kijkt mij aan. “Ja, natuurlijk”, zeg ik.”Ga maar naar boven Teun, ik roep zo wel voor limonade.”
Ik sms Simone, “Er is een meisje spelen!” Ik sms Simone nooit als ze in haar lessen zit.
Er staat een meisje bij het stoplicht ik herken haar blonde vlechten ik denk dat ze inmiddels al 16 is. “Hee, Madelief, alles goed met jou?” Ze kijkt me aan maar heeft geen enkel benul. Ik herken de stilte, het duurt net even te lang maar Madelief gaat vast wel iets zeggen. Madelief zegt niets.
“Doe de groeten aan je moeder, dame”, zeg ik. Ik ben blij dat het groen is.
Madelief ook.